Książka to historia żydowskiego chłopca z Sokołowa Podlaskiego. W 1939 r. Aaron Elster miał sześć lat, kochających rodziców, dwie siostry, poczucie bezpieczeństwa oraz wiarę w to, że świat, choć pełen zagadek, jest miejscem przyjaznym. Autor - wówczas 11 letni chłopiec - po ucieczce z getta w Sokołowie Podlaskim ukrywał się samotnie na strychu przez 1,5 roku.

Getta warszawskiego nie ma. Możemy wprawdzie dostrzec okruchy jego murów czy fragmenty bruku ulicznego, ale w swej istocie ta część miasta, warszawska dzielnica zamknięta, jest przed nami zakryta: ziemią, asfaltem, fundamentami nowych domów i niepamięcią. Jedynym obszarem, gdzie można jeszcze odnaleźć mieszkańców getta wraz z ich domami i ulicami, z ich życiem, cierpieniem i śmiercią, jest miejsce w naszej pamięci. Przewodnik oprowadza po mieście nieistniejącym. Jest ono zbudowane z wielu indywidualnych zapisów, świadectw i dokumentów. Na ich podstawie autorzy odtwarzają topografię getta, ówczesne realia i atmosferę tamtych miejsc i dni. Ze wstępu do drugiego wydania Książka Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście, owoc wieloletniej wspólnej pracy, ukazał się dwanaście lat temu. W dynamicznie rozwijających się w Polsce interdyscyplinarnych badaniach nad zagładą Żydów to niemal cała epoka.

Zestaw czternastu map rozplanowanych na dziesięciu osobnych arkuszach jest integralną częścią książki Barbary Engelking i Jacka Leociaka pt. Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście. Publikowany również oddzielnie, ponieważ stanowi jedyny w swoim rodzaju atlas getta warszawskiego: bogate, wielostronne i jak dotąd najpełniejsze opracowanie kartograficzne getta autorstwa Pawła E. Weszpińskiego, które nie ma precedensu w literaturze światowej. Pierwszego całościowego opracowania kartograficznego getta dokonał w latach sześćdziesiątych Józef Ziemian. Przy sporządzaniu kartografii do atlasu korzystano z jego nigdzie, dotychczas w komplecie nieopublikowanych map, za których udostępnienie podziękowania należą się pani Janinie Brandwajn- Ziemian. Źródła do opracowania kartograficznego czerpano z Państwowego Archiwum m.st. Warszawy oraz z dokumentów i relacji przechowywanych w archiwach Żydowskiego Instytutu Historycznego i Instytutu Yad Vashem, a także ze świadectw publikowanych. Kartografia została zweryfikowana dzięki nowo odkrytym materiałom, przede wszystkim cennej kolekcji niemieckich zdjęć lotniczych Warszawy z okresu okupacji, odnalezionej przez Zygmunta Walkowskiego w amerykańskim Archiwum College Park (Maryland). Atlas składa się z dziesięciu arkuszy, na których znajdują się następujące mapy tematyczne: 1) granice getta przed wielką akcją likwidacyjną; 2) urzędy i produkcja; 3) handel, usługi, miejsca szmuglu; 4) służba zdrowia, opieka społeczna, oświata; 5) życie społeczne; 6) miejsca zamieszkania wybranych postaci getta; 7) getto szczątkowe po wielkiej akcji likwidacyjnej; 8 a) powstanie, b b) część północna byłego getta i KL Warschau; 9) współczesny układ ulic i ostańce zabudowy na tle dawnego planu miasta; 10a) getto warszawskie na tle planu całego miasta z 1939 roku, 10b) wysypiska gruzu, 10c) komunikacja tramwajowa i autobusowa na obszarze przyszłego getta w 1939 roku, 10d) komunikacja w getcie.